در اوایل قرن هجدهم، یک فن‌شناس هلندی، Hermann Boerhaave، دریافت که میزان تولید اسید در فرآیند سرکه مستقیماً با میزان سطح در معرض هوا متناسب است. بنابراین، روش‌های بعدی تلاش کردند تا هوای بیشتری را به چلیک‌ها وارد کنند. در قرن بیستم، هوادهی پیوسته حباب‌های هوا که از داخل مخلوط پمپ می‌شوند توسعه یافت.
کاربردهای اصلی سرکه سفید بزرگ طعم دهنده غذاها و نگهداری یا ترشی فرآورده های گوشتی، ماهی، میوه ها و سبزیجات است. برای استفاده به عنوان چاشنی، سرکه را اغلب با سیر، پیاز، ترخون یا سایر گیاهان و ادویه جات طعم دار می کنند.
مخلوط با روغن و چاشنی‌ها به یک سس سرد کلاسیک وینیگرت تبدیل می‌شود که به عنوان سس روی سالاد سبزیجات استفاده می‌شود و به عنوان سس با سبزیجات، گوشت و ماهی پخته شده سرد سرو می‌شود. سرکه نیز یک ماده رایج در مارینادها است و به طور گسترده در ترشی خیار و سایر سبزیجات استفاده می شود.
اسناد اولیه از چین، خاورمیانه و یونان سرکه را برای اهداف دارویی توصیف می کند: به عنوان یک کمک کننده گوارشی، یک مومیایی ضد باکتری برای پانسمان زخم ها و درمان سرفه.
امروزه، سرکه اغلب به عنوان یک درمان همه منظوره برای همه چیز از بیماری های جزئی گرفته تا بیماری های مزمن مطرح می شود. برای روشن بودن، تحقیقات علمی موجود از استفاده از سرکه به عنوان یک درمان موثر برای هر یک از این شرایط پشتیبانی نمی کند.
با این حال، برخی از مطالعات حیوانی و مطالعات کوچک انسانی فواید سلامتی سرکه را پیشنهاد کرده‌اند که به محبوبیت آن در رسانه‌های رایج دامن زده است.
سرکه آلو ژاپنی برای تولید چای شور شکوفه گیلاس معروف به ساکورا چا که اغلب در جشن ها سرو می شود استفاده می شود. در تهیه ساکورا چا، شکوفه های گیلاس در سرکه آلو ژاپنی غوطه ور می شوند و در نتیجه عصاره حاصل می شود.
این عصاره سرکه آلو شکوفه گیلاس فعالیت قابل توجهی در مهار آنیون سوپراکسید دارد. تجزیه و تحلیل عصاره وجود سیانیدین-3-گلوکوزید، سیانیدین-3-روتینوزید و کافئیک اسید را به عنوان قوی ترین اجزای آنتی اکسیدانی نشان داد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.