پرورش میگو یکی از سریعترین آبزی پروری در بسیاری از کشورها را به خود اختصاص داده است. از تولید جهانی میگوی پرورشی، تا 80 درصد از منطقه آسیا و اقیانوسیه سرچشمه می گیرد.
در سیستم های آبزی پروری، مواد مغذی ناکافی مانع رشد میگو پرورشی بوشهر می شود در حالی که مقادیر بیش از حد مواد مغذی ورودی منجر به تخریب محیط زیست و سرمایه گذاری زیاد غیر ضروری می شود. مطالعه ای از بودجه مواد مغذی داخل در یک مزرعه فشرده در این کار برای اندازه گیری مقدار نیتروژن (N) و فسفر (P) ورودی و خروجی از سیستم انجام شد.
نسبت تبدیل خوراک (FCR) برای تعیین سطح عملکرد ورودی مواد مغذی به دست آمد. بین سپتامبر و دسامبر 2017، نمونه‌های ماهانه آب و رسوب در یک چرخه محصول برداشت شد. غلظت مواد مغذی در رسوبات و آب طی 90 روز افزایش یافت.
غلظت کل نیتروژن در آب و پساب استخر مطابق با کنترل کیفیت فاضلاب برای آبزی پروری بود. با این حال، غلظت کل فسفر نتوانست کنترل کیفیت آب را از ورودی آب تا پایان چرخه محصول برآورده کند.
هر دو N (46٪) و P (54٪) به طور عمده در رسوب به عنوان یک فرآیند خروجی نهشته می شوند. FCR این مزرعه 2.0 است. بر اساس سناریوی 1.8 FCR، این مزرعه می‌تواند 147 کیلوگرم خوراک را در کل کاهش دهد که 9.04 کیلوگرم نیتروژن و 2.21 کیلوگرم فسفر کاهش می‌یابد.
کشاورز می تواند 1027 دلار محصول خود را پس انداز کند 1 ($1 USD = 32.7 بات)، و همچنین غذای نخورده را در ته استخر کاهش دهد. این مطالعه یک مدل ساده و سرراست ارائه می‌کند که می‌تواند عملاً اثرات زیست‌محیطی را کاهش داده و سودآوری مزارع را افزایش دهد.
مدل بودجه مواد مغذی نشان داد که ورودی خروجی حاوی 8/107 کیلوگرم نیتروژن و 4/178 کیلوگرم فسفر بود. بیشتر ورودی نیتروژن از جیره میگو (80 درصد) در حالی که بیشتر فسفر از کود (57 درصد) به دست آمد.
میگوی Whiteleg (Litopenaeus vannamei) در این منطقه پرورش داده شده است که گسترش سریع آبزی پروری میگو عمدتاً به دلیل سود بالا و تقاضای زیاد برای غذاهای دریایی تازه و منجمد در بازارهای داخلی و بین المللی است. در پاسخ به تقاضای رو به رشد، مزارع فشرده میگو برای افزایش بهره وری انبوه اجرا شده است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.